گسترش کارگاه خیاطی و اشتعالزایی برای بانوان روستا آرزوی بزرگ من است/ خیاطی هنر -صنعتی که با آن زندگی می کنم

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی طنین یاس - سمیرا سبزی : آرام آرام وارد روستای زیبا طاسران از توابع شهر کبودراهنگ می شوم. کوچک های زیبای روستا در بهار فضایی محسور کننده و دل انگیز دارد. صدایی آشنای حرکت سوزن روی پارچه توجه ام را به خود جلب می کند! صدایی که نویدبخش توانایی مادران هنرمند روستایی است، مادرانی که نقش آفرینی مهمی در پیش برد اهداف اقتصادی خانواده و بالتبع اقتصاد کشور دارند.
برای گفت وگو با خیاط ماهر و شناخته شده روستا باید مهمان منزل شان شوم! وارد کارگاه خیاطی کوچکی در گوشه ای از یک منزل مسکونی می شوم، "مدینه امینی" سخت مشغول الگوکشی و دوخت و دوز است در حالیکه عینکی برچشم و متری بر گردن دارد به نظر می رسد، تمام فکر و تمرکز خودرا روی پارچه گذاشته تا طرح دلخواه مشتری را روی نقنش نگار پارچه پیاده سازی کند.

وی همان ابتدای گفت وگو نگاهش را به شغلش این گونه بیان می کند،من با هر بار به صدا درآوردن چرخ ها جان دوباره می گیرم. هنرخیاطی آمیخته با گوشت و جانم شده است! تنها هنری که من از کودکی آن را آموختم و با جان و دل در پی آن رفتم و موفق و موفق تر شدم.
این بانوی کارآفرین با اشاره به اینکه اغلب مشتریانش بانوان روستای طاسران وروستاهای اطراف هستند می گوید: خداروشکر خیاطی آنقدر برای من برکت داشته است که مشتریان برای سفارش دوخت لباس از ماه ها قبل وقت می گیرند یا به قولی پارچه های شان را درنوبت می گذارند تا با مدل دلخواه شان دوخته شده و سرموعد تحویل داده شود.

عروسک های برادرزاده هایم اولین مشتریانم بودند!
امینی درباره نحوه ورودش به شغل خیاطی و شرایط کار در کارگاه کوچک خیاطی اش می گوید: از کودکی به کار خیاطی علاقه مند بودم و به قولی دستم با نخ و سوزن و قیچی و پارچه آشناست. مدرک فنی و حرفه ای خیاطی دارم و از ۲۷ سال قبل، خیاطی را بصورت حرفه ای شروع کردم البته ابتدا بصورت دستی و با نخ وسوزن خیاطی می کردم و اولین کارهایم دوخت لباس برای عروسک های برادرزاده هایم وسپس دوخت لباس برای بچه ها بود. کم‌کم این علاقه در من شکل گرفت و کارم را با ثبت نام در دوره های خیاطی و گذراندن کلاس های فنی و حرفه ای بصورت شغلی درآمد زا شروع کردم.

بعد از ازدواج با اشتیاق بیشتری خیاطی کردم
وی ادامه می دهد: اولین چرخ خیاطی را پدرم برایم خرید و بعد از ازدواج نیز با اشتیاق بیشتری به کارم ادامه دادم ، نکته مهم برای من این است که همواره هنر خود را به روز کنم به همین خاطر، دوره های جدید خیاطی یا فراگیری مدل های جدید را هرگز از دست نمی دهم به طوری که می توانم بگویم از فعالیت و فراگیری این هنر - صنعت هیچ وقت سیر نخواهم شد .
این بانوی کارآفرین با اشاره به فضای محدود کارگاهش می گوید: همانطور که می بینید در این کارگاه چرخ خیاطی راسته دوز، میان دوز و سردوز وجود دارد که همین مسئله کار کردن را با مشکلاتی رو به رو کرده است.
در کارگاه خیاطی خانم امینی، جنس و طرح پارچه و مدل دوخت مطابق سلیقه مشتری
ین بانوی کارآفرین در پاسخ به این سؤال که آیا در روستا کارگاه شما تنها خیاطی زنانه محسوب می شود؟ ، می گوید: خیر! حدودا 7-6 خیاط دیگر نیز در روستا مشغول به خدمت هستند که نوع فعالیت آنها با کارگاه من فرق دارد، آنها با تولیدی ها همکاری می کنند و پارچه های برش زده را می دوزند ، اما کار من و تعدادی دیگر از همکاران اینگونه است که در کارگاه خیاطی شان پارچه هایی خریداری و در دسترس مشتری قرار می دهیم تا مشتری در صورت دلخواه علاوه بر انتخاب طرح و دوخت بتواند پارچه مناسب را نیز در خیاط خانه تهیه کند. این کار هم باعث می شود تنوع پارچه در روستا بیشتر باشد و هم اینکه خیاط کمک کند پارچه با جنس و طرح مناسب برای دوخت لباس مورد نظر مشتری، انتخاب شود.

گسترش کارگاه خیاطی و اشتعالزایی برای بانوان روستا آرزوی بزرگ من است
امینی با بیان اینکه خدا را شکر، من از درآمد خیاطی بسیار راضی ام یکی از آرزوها و خواسته های خود را گسترش کارگاه خیاطی خود می داند و می گوید: در این صورت می توانم برای چند نفر از بانوان روستایی ک نیاز به حمایت و اشتغال دارند، کارآفرینی داشته باشم.
وی در ادامه خیاطی را اینگونه تعریف می کند « خیاطی فقط پارچه در دست گرفتن و بصدا درآوردن چرخ های خیاطی نیست بلکه هنری است سراسر ابتکار وخلاقیت که نیازمند طرح و ایده های جذاب وشیک است و اگر کسی چنین نگاهی به هنر - صنعت خیاطی داشته باشد حتما در کارش چه کارگاه بزرگ شهری داشته باشد و چه کارگاه کوچک خانگی روستایی موفق خواهد بود. »
توانمندی در تولید و مهارت در کار ؛ بزرگترین افتخار همه کارآفرینان
این بانوی کارآفرین خاطب به جوانانی که علاقه مند به رشته خیاطی هستند می گوید: همیشه نوجوانان تازه کار ازمن درمورد نحوه ورودم به این هنر سوال میکنند و فکر می کنند که در این مسیر سختی یا شکستی وجود ندارد اما من به آنها گوشزد می کنم: «امکان ندارد بدون چشیدن طعم شکست به موفقیت رسید.»
امینی صحبت های خود را اینگونه به پایان می رساند که متأسفانه فرهنگ شهرنشینی و پشت میز نشینی کار را به جایی رسانده است که بسیاری از خانم ها از فراگیری خیاطی خجالت می کشند یاحتی اگر خیاطی هم بلدباشند،آن را پنهان می کنند!این درحالی است که کارتولیدی و داشتن مهارت تولید، باید بزرگترین افتخار محسوب شود و من افتخارم میکنم که خیاطم .
انتهای پیام/*