به گزارش پایگاه خبری تحلیلی طنین یاس - از اصفهان؛ این روزها صدای چرخ صنعت پارچه بافی در حاشیه کلان شهرها به وفور شنیده می شود؛ صدایی که حاصلش پارچه هایی از جنس الیاف مصنوعی با رنگ های متنوع شیمیایی خواهد بود.
اگر گوش را به هنر دست بسپاریم، از پهنای کوچه پس کوچه های مناطق شهری و روستایی کویر، صدای دلنشین بافندگی که حاصل سرپنجه های توانمند زنان روستاست شنیده می شود.
خور و بیابانک از جمله این شهرهاست که درهوای دل انگیز و آسمان پرستاره اش، جلوه هایی خاص از هنرهای قدیم را در خود جا داده است. آواز بلند و نام پرآوازه هنر در سفر به خور، ما را به خانه ای رساند که تلاقی هنر و توانمندی بود.
زهرا علیخانی بانوی کارآفرین از حدود 20 سال قبل جرقه احیای هنر کاربافی را در سر پروراند و با دریافت تجربه از مادر و همکاری همسرش مرتضی کوهی و دختر و پسرش، امروز به عنوان بانوی توانمند کویر خور و بیابانک شناخته می شود.
خانم علیخانی این هنر را از مادرش به یاد دارد و با چله کشی و رنگ رزی نخ های پنبه ای به خوبی آشناست.وی درسال 1380 به فکر احیای کاربافی افتاد، درست زمانی که سوی چشمان و توانایی بدنی مادر هنرمندش کم شد و فرد جوان دیگری باید دست به کار می شد.
زهراخانم در سال 1386 از صفر تا صد کار را در خانه انجام می داد، از برداشت پنبه بومی از مزارع خور تا نخ ریسی به دست مادر که دهه هشتاد زندگی را سپری می کند تا رنگ الیاف طبیعی با پوست انار، رناس و جفت و بافت پارچه کرباس که همه و همه در حیاط و زیر زمین منزل این بانوی کارآفرین انجام می شد.
بانوی هنرمند خور هنوز کار را به سبک قدیمش می پسندید و با کندن چاله در زیرزمین منزل به بافت پارچه مشغول بود. بازار فروش پارچه های رنگارنگ با طرح های خلاقانه، به خوبی برای خانم علیخانی فراهم شد. از نگاه توریست های خارجی و گردشگران داخلی، هنر کرباس بافی را نمی توان فقط از چشم گذراند و باید در خرید تحفه برای اهل منزل، پارچه کرباس با تار و پودی آمیخته با هنر را قرار داد.به این دلیل خرید پارچه های کرباس در راس خرید خانواده هایی که شهر خور را برای تفریح یک روزه یا چند ساعته خود انتخاب کرده اند، به خوبی جلوه می کند.
محصولات کاربافی از تنوع بالایی برخوردار بوده، برای مثال از سفره تا حوله و دستمال هایی که با رنگ های طبیعی و الیاف پنبه ای کاملا ارگانیک تهیه می شد تا لباس های تابستانه کرباس که چشم دوستداران صنایع دستی را به خود مشغول می کرد.
گزارش امروز ما از بانویی بود که برایش زمان از اهمیت بالایی برخوردار بود و کار در خانه را در کنار همسرداری و تربیت فرزند، ایده آل می دانست.
انتهای پیام/ زهرا شجاعی