پوک زدن های دانشجویی به سیگار، دود کردن موقعیت علمی و پژوهشی دانشگاه ها!

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی طنین یاس - روژان زندیه: هر سال با نزدیک شدن به مهرماه و آغاز سال تحصیلی، افکار عمومی به سمت تهیه ملزومات حضور در مراکز آموزی اعم از مدرسه ها و دانشگاه ها می رود. کمپین های زیادی برای تهیه لوازم التحریر یا فراهم کردن بودجه تحصیلی دانش آموزان یا دانشجویان کم برخوردار راه اندازی می شود.
از طرف دیگر بازار حرف ها و حدیث ها، نقدها و اعتراضات به عملکرد مدارس و سازمان هایی مانند سازمان سنجش کشور، پیرامون مبالغ هنگفتی که از دانش آموزان دریافت می کنند یا نوع ثبت نام یا نحوه برگزاری آزمون های ورودی برخی از مدارس و دانشگاه ها داغ داغ است.
اما نکته ای که مغفول مانده است یا شاید براساس نوعی تفکر حاکم بر برنامه ریزی ها و سیاستگزاری های برخی از ارگان ها و افراد ذی نفوذ آن، مورد توجه قرار نگرفته و از روی عمد دیده نشده است! مسئله مهم " عفاف و حجاب" و " سلامت رفتاری" در مراکز آموزشی یا دانشگاهی است.
اگر چه این مسئله با توجه به وجود لباس فرم در بین دختران دانش آموز در درون محیط مدرسه کمتر مورد بحث است اما در خارج از فضای آموزشی در مسیر رفت و آمد دانش آموز از مدرسه به سمت خانه یا برعکس ، قابل توجه و نقد می باشد . بحثی که فقط به پوشش دانش آموز نوجوان خلاصه نمی شود و نوع روابط اجتماعی اش را نیز در برمی گیرد. این مسیر و این بی پروایی و عدم مدیریت در پرورش و تربیت دانش آموز در دوران 12 ساله مدرسه، منجر به تثبت شدن فرهنگ ولنگار، پوشش ناهنجار و روابط اجتماعی خارج از عرف او در دوران دانشگاه و حتی دوران تأهلش می شود!.موردی که دلیل بسیاری از پدیده های نامبارک اجتماعی و پیامده آن بروز مشکلات در زندگی های زناشویی شده است، تاجایی که فضای حاکم بر جامعه و خانواده را به جایی رسانده است که جامعه شناسان و روانشناسان زنگ های خطر را به صدا در آورده اند!.
متأسفانه با ورود دانشجوی سال اول به دانشگاه، رفتارها، ارتباطات و نوع پوششی از او در محیط آموزشی دیده می شود که گویی سال های سال است این دختر یا پسر 19-18 در جامعه ی آموزشی تربیت شده اند که هیچ پیش زمینه ای از چگونگی برقراری یک روابط درست اجتماعی نداشته یا هیچ تربیتی در جهت آشنایی با پوشش مناسب با مکان های آموزشی ندیده اند!
این نوع از حاضر شدن دانشجویان در کلاس های دانشگاهی به گونه ای است که حتی به دانشگاه های برتر کشور که ورودی آنها دانش آموزان یا دانشجویان ممتاز سال های قبل تحصیلی هستند، نیز سرایت کرده و به عنوان مثال ما در "دانشگاه تهران" با افرادی رو به رو هستیم که از نظر پوشش و نوع روابط اجتماعی به هیچ یک از دانشجویان دانشگاه های برتر جهان در اروپا و آمریکا شبیه نیستند، بلکه عین افرادی هستند که برای مهمانی یا ورود به یک محفل جشن خود را آماده کرده اند!
خیابان های اطراف دانشگاه تهران از نخستین روز آغاز سال تحصیلی شاهد رفت و آمد دانشجویانی است که یا با پوششی متشکل از شلوار 90سانتی، مانتوی شیشه ای جلو باز با سارافون یا تیشرت چسبان کوتاه و آرایش های غلیظ به سمت درهای دانشکده ها می روند یا از آنها خارج می شوند! فروش سیگار توسط دکه های نزدیک به دانشکده های دانشگاه تهران نیز با آغاز سال تحصیلی رونق بسیاری پیدا می کند! و اسفناک تر اینکه تعداد زیادی از خریداران سیگار دختران دانشجویی هستند که با لهجه های مختلف تهرانی و شهرستانی در حال صحبت هستند! به گونه ای که می توان گفت این پدیده شوم و نامبارک، یک « نقص تربیتی – اجتماعی – است که در دوران دانشجویی به حداکثر رشد و نمود و بروز خود رسیده است. ».
این مسئله از آنجا بیشتر حائز اهمیت می شود که می تواند نگاه عامه مردم را به قشر تحصیل کرده به ویژه زنان تحصیل کرده در دانشگاه ها تغییر دهد چرا که رواج بدحجابی و ولنگاری فرهنگی در دانشگاه ضمن این‌که به رشد اخلاقی لطمه می‌زند، دانشگاه را به یک محل ناامن تربیتی و اخلاقی تبدیل و معرفی می کند که به افراد آسیب می زند، در نتیجه فضای علمی دانشگاه را به لحاظ علمی و پژوهشی به چالش می‌کشاند.
با توجه به نامه ای که سال گذشته اساتید دانشگاه تهران در اعتراض به بدحجابی دانشجویان دختر به ریاست این دانشگاه ارسال کرده بودند، می توان نتیجه گرفت که بیان کنندگان این مسئله فقط قشر خاصی از مذهبی ها نیستند بلکه بزرگی و اهمیت این ناهنجاری به حدی است که مد نظر نخبگان دانشگاهی و اساتید بزرگترین دانشگاه کشور قرار گرفته است.
خب! اینکه بعد از گذشت یک سال ما همچنان برای نمونه در دانشگاه تهران شاهد بی بندوباری پوششی و ولنگاری فرهنگی هستیم و با توجه به اینکه مسئولین دانشگاه یا دانشکده ها وقعی به نامه اساتید خود ننهاده اند! پس می توان به این نتیجه رسید که این بار نیز باید دانشجویان متعهد و مؤمن دانشگاه اعم از زن و مرد مطالبه گر مسئله رعایت حجاب عرفی و اسلامی در دانشگاه ها باشند شاید صدای مطالبه گری دانشجویان به گوش مسئولین برسد.
انتهای پیام/*