روزنامه نگار جوان: فکرش را نمی کردم یک روز خبرنگار شوم/ رسانه ها هم با بحران اعتماد مواجه هستند

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی طنین یاس - بارها و بارها در خصوص کارشناسان و نخبگان که دغدغه هایی چون زنان، خانواده و اجتماع داشته اند، برایتان نوشته ایم. اما این بار به سراغ مصاحبه کنندگان و راویان اصلی این مطالب رفته ایم. هم او که هم حرفه و صنف خودمان است. همان شخصیت دائم الکاری که وظیفه گردآوری، تجزیه تحلیل، تایید و ارائه اخبار در رسانه های مکتوب، شفاهی و مجازی را برعهده دارد. این بار به سراغ زهرا چیذری، روزنامه نگار رفته ایم که می خوانید.
کجایی هستید و در چه خانواده ای از نظر سیاق زندگی بزرگ شده اید؟
اهل ايرانم و فرزند همين آب و خاک. در خانواده اي متوسط از حیث شرایط اقتصادی و غنی از منظر عاطفي بزرگ شده ام.
در دوران کودکی چطور بچه ای بودید؟ خرابکار، شیطان، مظلوم، سیاستمدار یا... الخ؟
در کودکي يا به عبارت بهتر از کودکي فردي آرام بودم هر چند خودم خود را اين گونه توصيف مي کنم، ‌ظاهرم آرام اما بحر طوفاني است دل/ هست آتش زير خاکستر نه بر روي زغال. دلیل این شعر بیان حالات روحی ام به اين معنا است که آرامي ظاهر و تلاش براي متانت رفتاري، به معناي انفعالم نبوده و نيست.

با توجه به این که شما روزنامه نگار هستید و این حرفه سراسر از هیجان و اتفاقات پیش بینی نشده، علاقه به این حرفه از بچگی درون شما بوده یا علتی شما را به این سمت هدایت کرده است؟
کارشناسي شيمي کاربردي خوانده ام و هيچ وقت فکرش را هم نمي کردم خبرنگار شوم و سر از مطبوعات در بياورم، هر چند اهل نوشتن متون ادبي و گاهي شعرهايي در قالب هاي کلاسيک و بيش از همه غزل بوده ام. در يکي از همين کارگاه هاي شعر و اجرا بود که براي نخستين بار به رسانه دعوت شدم. نخستين نوشته ام گزارشي خبري بود که بي آنکه نامش را بدانم نوشتم و منتشر شد و اين چنين وارد حرفه خبرنگاري شدم.
آن اتفاق توانست پیوند بین شما و علایق تان ایجاد کند؟
امروزه به شدت وابسته کار خبر و خبرنگاري و از همه مهم تر نوشتن هستم. نوشتن را دوست دارم و آن چنان به شغلم خو گرفته ام که تصميم گرفتم اگر برای ادامه تحصیل این رشته را به صورت آمادمیک بخوانم و اکنون دانشجوي کارشناسي ارشد روزنامه نگاري دانشگاه علامه هستم.
چند سال است شاغل این حرفه هستید؟ کجاها مشغول بوده اید و سمت اکنون تون؟
از حضورم در ميان اهالي رسانه، یک دهه مي گذرد و به تبع، جاهاي مختلفي کار را تجربه کرده ام. از کار تصويري براي شبکه افق گرفته تا کارشناس و کارشناس مجري در راديو گفتگو. البته تمام اين ها در کنار کار مکتوب در روزنامه بود. هم چنین هم کاري با روزنامه هاي مختلفي را در کارنامه کاری ام دارد، از جام جم و همشهري گرفته تا کيهان و وطن امروز . اما موطن اصلي ام در تمام اين سال ها، روزنامه جوان ‌بوده و هم هست. با این که خبرنگاری، دبيري، و معاونت خبر را در رسانه هاي مختلف تجربه کرد ام اما شيريني خبرنگاري را به هر سمت ديگري ترجيح مي دهم.
با توجه به استرس و نبود شرایط آرمانی برای کار در این رشته، هنوز هم بر سر علاقه خودتان هستید یا اگر شرایط انتخاب داشتید، گزینه دیگری برای کار مد نظر قرار می دادید؟
کار خبر، حرفه ساده اي نيست به خصوص اگر بخواهي براي قلمت ارزش قائل باشي و قلمت را براي رفع مشکلات و دغدغه هاي مردم و جامعه به کار بگيري. با تمام اين ها وقتي گزارشي، خبري یا پيگيري اي به نتيجه مي رسد انگار تمام دنيا را به تو مي دهند و اين مي شود تمام انگيزه اي که مي تواند تو را سر پا نگه دارد و دوباره و دوباره به دويدن و تلاش وادارت کند ابته خارج از وادی خبر، گزينه هاي ديگري هم براي کار دارم . من به تدريس علاقه زيادي دارم و در مقاطعي از زندگي و تحصيل تدريس را تجربه کردم. با توجه به رشته تحصيل کارشناسي ام تجربه تدريس دروس شيمي ،‌رياضي و فيزيک را دارم. کارهاي هنري را هميشه دوست دارم و فرصت داشته باشم خياطي مي کنم يا به سراغ نقاشي و هنرهاي دستي همچون قلاب بافي و مروايد بافي و .. مي روم. در کنار تمام اينها لذت کار کردن در آزمايشگاه هاي شيمي را هم کساني که در رشته هايي هم چون شيمي يا زيست شناسي درس خوانده اند، خوب مي دانند. فکر مي کنم همه اين تجربه ها هم کمکم مي کند تا بتوانم بهتر بنويسم.
شده به واسطه کار هم ذات پنداری با مشکلات مردم داشته باشید و در روحیه تان اثر منفی بگذارد؟
خيلي وقت ها در گزارش هايم با مردم اشک ريخته ام و با شادي شان شاد شده ام. اين برايم ارزشمند است و اگر روزي برسد که از ناراحتي و رنج مردم هيچ حسي به من دست ندهد، فکر مي کنم آن روز بايد شغلم را عوض کنم چون ديگر دغدغه مردم را ندارم.
به طور قطع این تجربه را در اماکن عمومی دارید که تا مردم متوجه می شوند، رسانه ای هستید سریع می گویند، فلان مشکل ما را هم بنویس و اگر بگویی نمی شود، می گویند خود فروخته! یا این-که شماها با مردم نیستید و اخبار دروغ منتشر می کنید، آن هم فارغ از اطلاع داشتن ممنوعیت و خط قرمزهایی که در رسانه هست. حس تان آن موقع چه بوده است؟
تا هر قدری که در توان داشته ام، سعي کردم براي مردم بنويسم و مشکلات شان را انعکاس بدهم و خوشبختانه در برخوردهاي عمومي هيچ وقت با شرايطي مواجه نشده ام که از طرف مردم به من توهيني شود و بگويند دروغ مي گويي يا خود فروخته اي. فکر مي کنم ارتباط با مردم را مي شود مديريت کرد. اتفاقا ما مردم فهيمي داريم که شرايط را به خوبي درک مي کنند.
چه جالب! با این تفاسیر، اوضاع امروز جامعه از دید یکی از اهالی رسانه در چه وضعیتی قرار دارد؟
براي جامعه مان گاهي وقت ها نگران مي شوم. وقتي در اتوبوس خانمي جوان فرزند خردسالش را روي صندلي نشانده و خانم هاي مسن يا ميانسالي سرپا ايستاده اند. وقتي با صف هاي طويل گوشت در پشت در فروشگاه هاي شهروند مواجه مي شوم. وقتي با افرادي مواجه مي شوم که براي کمي کمتر در صف ايستادن، کمي بيشتر درآمد داشتن يا مواردي از اين قبيل، دروغ مي گويند و حق ديگران را زير پا مي گذارند. در عمل مي توان گفت همبستگي اجتماعي ميان مردم ايران به شکل نگران کننده اي کاهش داشته و جاي آن را فردگرايي گرفته و اين نگران کننده است. در اين بين طبعا رسانه وظيفه اتصال اجزاي جامعه به يکديگر و بالا بردن اين همبستگي را دارد. ناگفته نماند رسانه ها هم با بحران اعتماد مواجه هستند.
در پایان، دغدغه این روزهای تان؟
افزايش شکاف هاي اجتماعي و اين که مبادا اقشار و طبقات اجتماعی در ميانه اين شکاف سقوط کنند.
انتهای پیام/*