اوج درخشش خورشید رأفت و مهربانی ایرانیان در ماه خدا با کمک مؤمنانه به نیازمندان

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی طنین یاس - منیره غلامی توکلی: گاهی مشکلات و مسائل حتی برخی از مصائب بزرگ در زندگی، موهبت و رحمتی از سمت خداوند بزرگ برای بنده یا بندگانش محسوب می شود. شاید گفتن این جمله که مشکلات نعمتی از سوی خداست در ظاهر ساده باشد اما درک و قبول مفهوم آن بسیار سخت و گاهی هم ناپذیرفتنی است!.
اما وقتی سنگینی یک مصیبت بر قلب انسان وارد می شود یا کوهی از مشکلات فراروی مسیر او قرار می گیرد، نگاهش به سمت آسمان می رود و دل مشوش و غمگینش را بر سجاده آرام می کند. گویی برخلاف تصور که فکر می کنیم این ما هستیم که به سمت خدا رفته و با او راز و نیاز می کنیم، این خداوند بزرگ و متعال است که ما را در بیشترین حالت بندگی که آن حالت را بسیار دوستش می دارد، به مهمانی خود فرا خوانده است.
در این صورت با خواندن نام خدا ، ذکر گفتن ها، قرائت ادعیه ها، شکواییه هایی با ادبیات بنده در محضر خدا حال و هوای دل گرفته ی وجودمان؛ سرشار از امید می شود و کورسوی امیدی که تو را به سجاده ات رسانیده بود به افقی روشن تبدیل می شود طوری که وقتی از سجاده جدا می شوی و اشک هایت را پاک می کنی با وجود خدایی که بزرگ تر و قدرمندتر از او در جهان یافت نمی شود، هیچ هماوردی توان مقابله با تو را ندارد! .. کوه مشکلات خرد شده و پشت خمیده و بی یاورت حال، یاوری آسمانی با لشکری از فرشتگان دارد! و تو فکر می کنی که توان به ثمر نشاندن هر آنچه خواهی را داری و هر آرزویی برایت دست یافتنی است.
در طی روزها عبادت و راز و نیاز، سقف برای پروازت می شکافد و حجاب افتاده از دیدگانت پر پروازت می شود و آن زمان تو سلیمانی می شوی که همه جهان به اذن خدا فرمان برداری ات می کنند و چه با شکوه حسی را تجربه می کنی که فقط موحدان و خداپرستان آن را بارها و بارها تجربه کرده اند و لادینان و مستکبران از آن بی بهره اند و این حس همان چیزیست که خدا برایت تقدیر کرده و مشکلات را بهانه ای برای رسیدن به آن قرار داده است و به گونه ای جلوی چشمانت، بزرگ شان کرده است تا بدانی بدون " هو" چقدر ناتوانی و بدون مشکلات چه قدر فراموشکار هستی!
حال فکرش را بکنید وقتی به جای یک فرد، یک جامعه دچار مشکل می شود و تنهایی توأمان با ناتوانی در برابر کوچکترین خلقت خدا بر او مستولی شده و درهای حرم و طبیعت و حتی خانواده بر او بسته شده است! چه حالی دارد؟! بزرگی فراموش کاری اعضای آن جامعه تا به چه حد بوده است که اینچنین خدا آنها را در یک سجاده به وسعت یک کشور به سمت یک قبله فراخونده و برای متنبه کردن شان، ذربینی ترین موجود غیرزنده را بر بود و نبودشان حکم فرما کرده است!؟ قلدری و غفلت و ناسپاسی بشر تا به چه حد پیش رفته است که کرونا او را باید برزمین بزند، چیزی که حتی نمی دانند دست ساخت است یا نه!
اما از این ابتلا و امتحان الهی جامعه ایی از موحدین سربلند و پیروز بیرون می آیند که سجاده ها را نه تنها خالی نگذاشته بلکه ساعت ها بیشتر و عمیق تر و خالصانه تر بر روی آن خداوند را صدا زده باشند، درست مثل کاری که ملت ایران در این روزها به به فراخوان ولی فقیه شان بر آن پافشاری دارند ، صدای خوانش ادعیه ها و مناجات ها ، التماس ها به درگاه خدا و واسطه قرار دادن صالحین و مقربین درگاه او برای استجابت دعا .. و چه زیباست بعد از هر اذان شنیدن دعای « عظم البلاء» و فریادهای « یامهدی الدرکنی» یک جهان تشییع در میلاد باسعادت امام زمان(عج) ...
اما به راستی نتیجه این همه الله الله کردن ها و قسم دادن ها به امام عصر (عج) ؛ رسیدن به خداست!؟ بله این نتیجه ی نهایی است اما نتیجه اولیه چیز دیگری است آن چیزی که شاید بارها و بارها مردم ایران اسلامی عینا تجربه کرده و از شهد شیرینش چشیده باشند. آن هم گلواژه یا درست تر بگویم رمزواژه ای از اقتدار و پیروزی به اسم " همدلی" است که این روزها در حرکتی مؤمنانه در لبیک به فرمان ولی فقیه ، رقم خورده است، چیزی که صراط المسقتیم و کوتاه راه رسیدن برای کسب رضایت باری تعالی است.
و خداوند در همیشه تاریخ به ملتی رحم کرده است که مردم آن ملت بر خود رحم کرده اند! عدالت خداوند بر آن رقم خورده است که اگر ملتی یا قومی بر خود رحم نمایند، مصیبت و عذاب های سخت و سهل را از آن ها بر می دارد و ملت ایران رحیم ترین و دلسوزترین ملت ها به خود هستند!
این رحمدلی در قاب های مختلف رخ می نمایاند یکی خانه اش را ، دیگری حسینیه اش، آن مرد جوان کارگاه دوخت لباسش را و بانوان سرپرست خانوار ، حیاطی از خانه دوست را مرکز دوخت ماسک و دستکش و گانمی کند. جوانان محل در یک دورهمی مؤمنانه و جهادی با علم دانشگاهی خود، موادضدعفونی درست می کنند و گروه دیگر با شناسایی خانواده های کم درآمد آن مواد تولیدی را به دستشان می رسانند.
در بیمارستان، میدان اصلی مبارزه با کرونا پرستاران و پزشکان و کادردرمانی از جان گذشته و مخلصانه در کنار بیماران هستند و گروهی چند طبقه پایین تر، چند خیابان آن طرف تر، از چند استان دور تر برای شان آب میوه و غذا درست می کنند! چه کسی می داند که طلاب حوزه علمیه در راهروهای بیمارستان ها، هنگام نظافت یا کمک به یک بیمار شاید هم در ایستگاه آخر این دنیا ؛ غسالخانه چگونه درس طلبگی را با چاشنی مردمداری و ایثار پاس می کنند!
نیروهای مسلح تبدیل به نیروهای مبارزاتی جنگ های بیولوژیک می شوند و حال میدان مبارزه آنها گندزدایی از خیابان ها و مناطق شهری و روستایی به ویژه مناطق کم برخوردار است. هنرمندان و مداحان به گونه ای دیگر پا به میدان روحیه بخشی معنوی و شاد کردن ایام تلخ کرونا می گذارند. وقتی مردم در خاانه قرنطینه و دلغمین هستند چه کاری زیباتر از ساخت فیلم،تهیه مستند، اجرای برنامه های شاد.. تا کسی حتی برای لحظه خیال بیرون آمدن از خانه به سرش نزند.
معلمان نیز به گونه ای دیگر، یخچال کوچک و ساده خانه تخته می شود، معلم بازنشسته آنلاین شده و بچه های محل را درس می دهد، استاد برای دانشجویانش گروه تشکیل داده، وقت و بی وقت کلاس پاسخ گوی سؤالات شان است ... و مادر خانه که فرماندهی این همه جبهه های حضور را بر عهده دارد تا هر عضو خانه در یک میدان بدون نگرانی بهترین کارها را رقم بزند و چه گمنام است این فرمانده فداکار ...
در همایش کمک معنوی سازمان ها و نهادهای مختلف با بخشش درصدی از حقوق خود در این امر خیر حضور پیدا می کنند هر چند مردم و گروه های جهادی باز هم از آنها جلوتر هستند و اگر چه وضعیت خانواده های کم درآمد و زنان سرپرست خانوار وخیم تر از روزهای کرونایی شده است اما تنهایی را حس نمی کنند!.
همه ی اینها بعلاوه همه ی آنچه گفته نشده است بازتاب و لبیکی به ندای « کمک معنویی » است که از سوی رهبر مستضعفین جهان به صدا در آمد و قرار است در ماه مبارک رمضان به اوج خود رسیده و جهانی شود.

انتهای پیام/ *