قصری بهشتی،هدیه ازدواج فاطمه(س) و علی (ع) از سوی خدا

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی طنین یاس - هیچ قلمی و هیچ زبانی تا کنون نتواسته است عظمت وجود حضرت زهرا (س) رااز بدو تولد تا به امروز که شیعه قرن هاست شهادتش را اقامه عزا می کند ، درک کرده و بازگو نماید. حضرت فاطمه (س) را می توان جلو های از جمال و کامل خداوند دانست ، انسانی که خدای معتال تمام عظمت وجودی خود را در او برای انسان ها به نمایش گذاشته است.

« آمدن بهترین زنان عالم و حوریان بهشتی »
می گویند: وقتی حضرت خدیجه (ع) برای تولد حضرت فاطمه (ع)، درد زائیدن را در خود احساس کرد کسی را که به سوی زنان قریش و فرزندان هاشم فرستاد تا نزد او حاضر شوند و او را کمک نمایند و آنها در جواب گفتند که: ((تو به حرف ما گوش ندادی و بر خلاف نظر ما، زن یتیم ابوطالب که فقیر است و مالی ندارد شدی، و ما به این سبب به خانة تو نمی آئیم و تو را کمک نمی کنیم.))
وقتی حضرت خدیجه (ع) این را شنید بسیار اندوهناک شد. ناگهان در این حالت دید که چهار زن گندمگونِ بلند قامت نزد او حاضر شدند.
حضرت خدیجه (ع) از دیدن آنها ترسید، پس یکی از آنها گفت: ((نترس ای خدیجه، ما رسولان پرودگار بسوی تو هستیم، و ما پشتیبان تو هستیم، من ساره، همسر ابراهیم خلیل هستم، دوّمی آسیه دختر مزاحم است که در بهشت، رفیق تو و زن و شوهر تو خواهد بود، سوّمی مریم دختر عمران است و چهارمی کلثوم خواهر موسی بن عمران می باشد.
حقّ تعالی ما را فرستاده است که در وقت ولادت فرزندانت، نزد تو باشم و تو را یاری و کمک نمائیم.)) سپس یکی از ایشان درطرف راست خدیجه (ع) و دیگری در طرف چپ و سوّمی در پیش رو و چهارمی در پشت سر نشست.
حضرت فاطمه زهرا (ع)، پاک و پاکیزه فرود آمد، و وقتی به زمین رسید نوری از او ساطع گردید به مرتبه ای که خانه های مکّه را روشن نمود، و در مشرق و مغرب زمین، موضعی نماند مگر آنکه از آن نور، روشن شد.
سپس از ده نفر از حورالعین به آن خانه آمدند و هریک گاسه و طشتی از بهشت در دست داشتند و کاسه های ایشان مملوّ ازآب کوثر بود.
آن زنی که در پیش روی حضرت خدیجه (ع) نشسته بود حضرت فاطمه (ع) را برداشت با آب کوثر غسل داد و دو جامة سفیدی بیرون آورد که از شیر سفید تر و از مشک و عنبر خوشبو تر بود و فاطمه (ع) رادر یک جامة پیچید و جامة دیگر را مقنعة او گردانید. سپس او را به سخن در آورد، حضرت فاطمه (ع) گفت: «أَشهَدُ أَن لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ أَبِی رَسُولُ اللَّهِ سَیِّدُ الأَنبِیَاءِ وَ أنَّ بَعلِی سَیِّدُ الأَوصِیَاءِ وَ وُلدِی سَادَةُ الْأَسبَاط.» یعنی:«گواهی میدهم به یگانگی خدا و به آنکه پدرم رسول خدا بهترین پیغمبران است و شوهرم بهترین اوصیای پیغمبران است و فرزندانم بهترین فرزند زاده های پیغمبران است.))
بر هریک از آن زنان سلام کرد و هر یک را به نام ایشان خواند. آن زنان شادی کردندو حوریان بهشتی خندان شدند و یکدیگر را بشارت دادند و همچنین اهل آسمانها به یکدیگر را به ولایت آن سیّدة زنان عالمیان بشارت دادند. در آسمان نور روشنی هویدا شد که پیشتر چنان نوری را ندیده بودند.
سپس آن زنان مقدّسه به حضرت خدیجه (ع) خطاب کردند و گفتند: ((این دختر که طاهر و مطهّر است و پاکیزه و با برکت می باشد را بگیر که حق تعالی به او و نسل او، برکت اعطاء نموده است.)) پس خدیجه (ع) او را گرفت، شاد و خوشحال مشغول شیر دادن به آن حضرت شد، پس فاطمه (ع) در هر روزآن قدر رشد و نموّ می کرد که اطفال دیگر در یک ماه رشد و نموّ می کردند و در ماه آن قدر رشد می کرد که اطفال دیگر در یک سال رشد می کردند.
«متجّلی شدن سه نور در هر روز »
میگویند شخصی از حضرت صادق (ع) سؤال نمود که: ((به چه سبب حضرت فاطمه (ع) را زهرا می نامیدند؟))
اما صادق (ع) فرمود: ((برای آنکه نور فاطمه (ع) در هر روزی، سه مرتبه برای حضرت امیرالمؤمنین (ع) ظاهر می شد: یک مرتبه در اول روز که فاطمه (ع) به نماز می ایستاد و مردم در میان رختخواب های خود بودند که نور سفیدی از آن خورشید فلک عصمت ساطع می گردید و در جمیع خانه های مدینه داخل می شد و دیواره های آنها سفید می شد.
آنها از مشاهدة آن حالت تعجّب می کردند و به خدمت حضرت رسول (ص) می شتافتند و علّت آن نور را سؤال می کردند، حضرت رسول (ص) می فرمود: ((بروید به خانة ی دخترم فاطمه (ع) تا سبب آن نور برای شما ظاهر شود.))
وقتی به خانة آن حضرت می آمدند می دیدند که آن حضرت در محراب عبادت نشسته و به نماز مشغول است و از ایشان ، آن نور ساطع است، پس می فهمیدند نوری که مشاهده کرده اند از او است.
وقتی هنگام زوال شمس می شد، فاطمه (ع) مهیّای نماز پیشین می گردید، پس نور زردی از پیشانی اش می درخشید، بر خانه ای مدینه می تابید، و از آن نور، در و دیوار و لباسها و رنگهای مردم زرد می شد.
وقتی از سبب آن حال سؤال کردند، حضرت آنها را به خانة فاطمه (ع) می فرستاد، هنگامی که به خانة آن حضرت می رفتند او را در محراب عبادت میافتند که به نماز مشغول است و نور زردی از آن حضرت ساطع است، پس می فهمیدند که آنچه دیده اند از نور روی آن حضرت بوده است.
وقتی آخر روز می شد، آفتاب غروب می کرد و روی منّور فاطمه (ع) از فرح و شادی و شکر نعمت الهی سرخ می شد و نور سرخی از روی آن حضرت می درخشید و داخل خانه های مدینه می شد و دیواره ای آن سر می شد. مردم از مشاهدة آن حالت متعجب می شدند و به خدمت رسول خدا (ع) می آمدند و از علّت آن سؤال می نمودند.
پس باز هم حضرت رسول (ص) ایشان را به خانة حضرت فاطمه (ع) می فرستاد و آنها چون به خانة ان حضرت می رفتند می دیدند که ایشان در محراب نماز نشسته و به تسبیح و تمجید الهی مشغول است و از ایشان، نور سرخی ساطع است، پس می فهمیده ند که آنچه دیده اند از آثار نور آن حضرت است.
پیوسته آن نور در پیشانی انور آن حضرت بود تا آنکه حضرت امام حسین (ع) متولّد شد و آن نور به جبین آن حضرت منتقل شد، و پیوسته آن نور با ما هست و تا روز قیامت از هر امامی به امامی دیگر منتقل می شود.
« تأثیر عبادت حضرت زهرا (ع) در میان اهل آسمان »
می گویند: حضرت فاطمه (ع) را به آن سبب زهرا می نامیدند که چون در محراب خود به عبادت می ایستاد، نور او اهل آسمان را روشنی می بخشید مثل ستارگان آسمان که برای اهل زمین، نور افشانی می کنند.
« تجلّی نور خندیدن علی (ع) و فاطمه (ع) در بهشت»
میگویند: چون اهل بهشت در بهشت ساکن کردند، نوری را مشاهده می کنند که از آن نور تمام بهشت روشن می شود.
پس اهل بهشت می گویند: ((پروردگارا ! تو در قرآن فرمودی که اهل بهشت آفتاب را نمی بیند، حال این چه نوری است که ما مشاهده کردیم؟))
پس منادی ندا می کند: (( این نور آفتاب و ماه نیست بلکه حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه (ع) خندیدند و این نور ایشان می باشد.))
«قصر شگفت انگیز حضرت زهرا (ع) در بهشت »
می گویند: از برای حضرت فاطمه (ع)، قصری در بهشت می باشد که از یاقوت سرخ است. بلندی آن قصر به قدر یک سال راه است و به قدرت حق تعالی در میان هوا قرار دارد، نه از بالا جایی است که آن را نگاه دارد و نه از زیر ستونی دارد که بر آن قرار گیرد.
برای آن هزار در می باشد که بر هر دری هزار ملک ایستاده است و اهل بهشت آن قصر را می بینند شما که ستارگان را در آسمان مشاهده میکنید، پس می گویند که: این قصر نورانی برای فاطمه (ع) که بهترین زنان است می باشد.))
«شرح بهشتی شگفت انگیز »
می گویند حضرت رسول اکرم (ص) فرمود: ((وقتی حق تعالی به من امر فرمود که فاطمه (ع) را به علی (ع) تزویج نمایم، جبرئیل گفت: حق تعالی بهشتی از مروارید بنا کرده است که دیوارهای آن از مروارید و یاقوت ساخته و به طلا، مشبک گردانیده است و سقفهای آن را از زبرجد سبز ساخته است. در آن بهشت، طاقهایی از مروارید بنا کرده و آنها را با یاقوت، زینت داده است.
در آن بهشت غرفه ایی آفریده که یک خشت از طلا و یک خشت از نقره و یک خشت از مروارید و یک خشت از یاقوت و یک خشت از زبرجد است و در آن غرفه ها، چشمه هایی قرار داده اند که از اطراف آنها، جاری است و همچنین نهرهایی بر دور آن غرفه ها روان می باشد.
بر آن نهرها قبّه هایی از مروارید ساخته شده است و آن قبّه ها را به زنجرهایی طلا بسته اند و بر دور آن قبّه ها انواع درختان میوه دار آراسته اند.
بر هر شاخی نیز قبّه ای بنا کرده اند و در هر قبّه ای تختی از مروارید سفید گذاشته اند و پرده هایی از حریر نازک سفید بهشتی بر روی آن تخت ها کشیده اند. فرش زمین از آنجا زعفران است و آن تختها را بهه مشک و عنبر معطّر گردانیده اند و در هر قبّه، حوریّه ای جای داده اند.
آن قّبه، صد در دارد و بر هر دردی، دو کنیز ایستاده است و بر دور آن قّبه ها آیه الکرسی نقش بسته است.))
پس من گفتم: (( ای جبرئیل! این بهشت را برای که بنا کرده اند؟))
جبرئیل گفت: ((این بهشت را برای علی (ع) و فاطمه (ع) بنا کرده اند و این تحفه ای است که حق تعالی برای ایشان مقرّر گردانیده است و این بهشت به غیر از بهشت های دیگری می باشد که برای ایشان آفریده است.))