سرمایه های اجتماعی که سینما به باد داد

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی طنین یاس - امیرحمزه نژاد: سینمای ایران در پس از انقلاب اسلامی چه از لحاظ معنا و مفهوم و چه از لحاظ پوشش و لوکیشن دچار تغییرات شگرفی شد. از دل سینمای بعد از انقلاب اسلامی آثار سینمایی معنادار و با کیفتی بیرون آمد. البته می توان این آثار را از لحاظ تاریخی بعد از انقلاب هم مورد بررسی قرار داد. فیلم هایی مانند مادر اثر «علی حاتمی» با بازیگری هنرپیشگانی همچون مرحوم محمد علی کشاورز، اکبر عبدی، رقیه چهره آزاد و ... تصویر زیبا از یک خانواده ایرانی و مهر مادری را با لوکیشن سنتی و سحر انگیز با معماری ایرانی و البسه خاص ایرانیان به نمایش گذاشت. آثار سینمایی که تا دوره خاصی رنگ و لعاب تغییرات و درگونی های فرهنگی بعد از انقلاب را با خود به همراه داشت اما متاسفانه کم کم تغییراتی در سینمای ایران بوجود آمد که بیشتر از اینکه نگهدارنده فرهنگ و ادب این مرز و بوم باشد بر خلاف جهت حرکت می کرد. تا جایی این رویه پیش رفت که تابوشکنی و اقدام علیه سنت ها و مراسمات ایرانیان به مزیت برخی فیلم ها بدل شد تا سینمای ایران هم در شکل گیری یک آنومی و بی هنجاری در جامعه نقش داشته باشد.
این موضوع از طرق مختلف پیگیری شد اما موضوع اصلی ما در اینجا مسئله پوشش زنان و حجاب است. موضوعی که با یک مشاهده کلی از مابین برخی تولیدات سینمایی می توان به نوع نگاه فیلمسازان و القائاتی که سعی داشتند به جامعه تزریق کنند؛ به خوبی قابل تشخیص است.
برخورد نامتعارف و منفی با مقوله حجاب و بهره گرفتن از ویژگی های جنسی مانند آنچه در غرب و هالیوود دیده می شود از جمله ویژگی های بارزی برخی آثار سینمایی کشورمان هستند. در این موارد زنان چادری اغلب زنانی سنتی و با سواد کم و غیر مدرن و همچنین بعضا آدم های دو رو و تزویرکار به نمایش در می آمدند. این چهره پردازی با توجه به اینکه جوانان بیشتر از همه مخاطب سینما هستند و از سوی دیگر در زندگی الگوبرداری مختلفی از شخصیت های سینمایی دارند، باعث بروز برخی گرایش ها به بدحجابی شد.
سینمای ایران اگر به گزاف نگوییم مروج بدحجابی بلکه یکی از مراکز فرهنگی بود که متاسفانه به بدحجابی دامن زد. دراین خصوص سینماگران ایران سعی کردند در برهه از زمان خود را منتقد در حوزه دینی نشان دهند. ژست شبه روشنفکری که مشکلات رفتاری و اجتماعی زیادی در کشور بوجود آورد. در این میان آثاری ساخته و به نمایش درآمد که سعی داشت کیان خانواده را نیز بهم زند. آثاری خصوصا با شخصیت پردازی نوجوانانه یا همان تینیجری که در آن دختران و زنان از خانه و خانواده فراری می شدند تا زندگی بهتر و عشق را تجربه کنند. در این میان حتی خانواده ستیزی و والدین ستیزی خصوصا پدرستیزی نیز در سینمای ایران باب شد.
فیلم هایی در این حوزه می توان نام برد که سعی می کردند محیط خانواده را خشک و عاری از عاطفه نشان دهند. موضوعاتی که باعث ایجاد آسیب های اجتماعی زیادی شد و سرمایه های اجتماعی زیادی را به باد داد.
در این حوزه سینمای ایران دوران پرفروغی را نه تنها طی نکرده است بلکه باعث ایجاد آنومی و ناهنجارهای اجتماعی زیادی شده است. فرار دختر و پسر از خانه برای دست و پا کردن یک زندگی رویایی غیر واقعی و گریزان شدن از حجاب و گرایش به چندهمسری و ... همه در سینمای ایران زمانی جزو ویژگی های بارز فیلم های سینمایی بودند. حتی برخی از بازیگران سینمای ایران هستند که مثلا به بازی در شخصیت های پست اجتماعی از جمله چند همسری و تزویر و ... معروف هستند.
سینمای ایران در حوزه حجاب نه تنها مروج حجاب و عفاف اسلامی نبود بلکه سعی کرد با به تصویر کشیدن تصویری دمده و غیر مدرن از زنان چادری این ذهنیت غلط را در جامعه ایجاد کند که حجاب باعث محدودیت و همچنین عدم پیشرفت زنان است. درواقع یکی از اصلی ترین مراکز فرهنگی که تصویری عقب افتاده و محدود در حوزه حجاب در جامعه القاء کرد سینما بود. سینمایی که نگاهش به دستان غرب و هالیوود بود و سلبریتی هایی که امروز بیش از پیش سعی می کنند الگویی برای جامعه باشند، مشکلات اجتماعی و فرهنگی زیادی برای جامعه ایجاد کردند که هنوز تبعات آن را مشاهده می کنیم.
انتهای پیام/*